Kim Lenz is een zangeres-songschrijfster uit Los Angeles, Californië en een dame met ballen. Ze staat op sublieme wijze haar mannetje in de harde wereld van de rockabilly- en rock’n’rollmuziek. Als kind speelde ze eerst op piano, om daarna tijdens haar tienerjaren resoluut over te schakelen op de gitaar die haar een veel ruiger instrument leek en beter passend bij de muziek die ze later wou gaan maken.

Maar eerst ging ze nog voor een universitair diploma in de psychologie, waarna ze in 1996 een eigen band ging creëren die ze ‘The Jaguars’ noemde en waar zij de frontvrouw-zangeres van werd. Na de release van een eerste ep-tje volgde in 1998 een volwaardige debuutplaat die simpelweg “Kim Lenz & The Jaguars” als titel kreeg en waarbij zij de helft van de veertien tracks zelf had geschreven. Daarna volgden nog een aantal studioalbums met als laatste hoogtepunt haar meest succesvolle plaat “Folllow Me” in 2013 die vier jaar na het in 2009 verschenen album “It’s True” op de markt kwam.

Pas eind vorig jaar kwam er een vervolg op “Follow Me” door het uitbrengen van de hier wat nader toegelichte plaat “Slowly Speeding”. Dat is een album met tien zelf gecomponeerde liedjes die Kim Lenz brengt met een vierkoppige begeleidingsband bestaande uit gitaristen Tjarko Jeen en DH Phillips, bassist Jake Erwin en drummer Santos De Leon. Zij stond samen met DH Phillips zelf ook in voor de taak van albumproducer.

De op de video te beluisteren albumtiteltrack en walsende ballad “Slowly Speeding” werd onlangs als eerste single de markt ingestuurd. De meeste nummers op deze plaat behoren zoals voorheen echter tot de swingende rockabilly- en rock’n’roll-familie. Sommigen zullen de sound van sixties-rockartiesten als Wanda Jackson of Gene Vincent in deze zeer retro klinkende songs menen te herkennen. Liedjes als “Pine Me”, “Guilty” of “Bury Me Deep” zullen deze vergelijking allicht het best onderschrijven.

De bluesy gitaarklanken domineren dan weer in de openingstrack “Bogeyman”, bij “I’ll Find You” en bij de albumafsluitende ballad “Room”. Onze favoriete song op “Slowly Speeding” is echter het uiterst dansbare, amper twee minuten durende rock’n’roll-niemendalletje “Percolate” dat ‘vintage’ Wanda Jackson kan worden genoemd, maar ook het opzwepende “Hourglass” mag hier in de volgende weken nog wel enkele keren door de speakers van onze stereoinstallatie passeren.

Waar Wanda Jackson eind jaren ’50 begin jaren ‘60 de titel van rockabilly-queen meer dan verdiende, daar is deze Kim Lenz nu onze topkandidaat om die titel voor de eerste twee decennia van de 21e eeuw in de wacht te slepen. Met albums als “Follow Me” en dit “Slowly Speeding” onder de arm zien we niet direct iemand anders in staat om die titel in de volgende jaren nog terug van haar af te nemen.

(valsam)